Мерката всушност го ограничува пристапот на доверителите до капитал, ја поткопува довербата на долг рок и треба да се укине, според аналитичар.

Кога Велика Британија воведе колонијално владеење на Индија, британските лидери одлучија да го намалат бројот на смртоносни кобри во Делхи, обезбедувајќи парични стимулации за секоја убиена змија. Луѓето од Делхи реагираа мудро – започнаа да одгледуваат кобри за да добијат награди. Кога владата го укина системот на наградување, сите ги ослободија сега бескорисните влекачи, што доведе до драстично зголемување на популацијата на кобри во регионот.

Оваа приказна ми паѓа на ум кога ја разгледуваме одлуката од оваа година од страна на европските банкарски регулатори за откажување на исплатата на дивиденда. Исто така, дава и негативни резултати, пишува Симон Самуелс, банкарски консултант во „Веритас Партнерс“, во анализата за ФТ.

Во март, околу 70 европски банки требаше да исплатат дивиденда од околу 60 милијарди евра на акционерите во 2020 година. Прекинот на овие плаќања ќе заштеди капитал и ќе ги подготви банките да се справат со финансиската штета предизвикана од пандемијата, рече регулаторот.

Инвеститорите, се разбира, не беа задоволни од оваа одлука. Од крајот на март, пазарната капитализација на 66 најголеми банки во Европа збриша 250 милијарди евра или скоро 25%. Ова е пред се затоа што дивидендите се една од главните причини за инвестирање во банкарски акции.

Не е изненадувачки, банките сакаат да продолжат со плаќањата. „Го разгледуваме ова“, рече Хозе Антонио Алварез, извршен директор на Сантандер. Шведските регулатори неодамна исто така објавија дека банките најверојатно следната година повторно ќе започнат со исплата на дивиденда.

Овие неволни последици се како ефект на кобра. На банките им е потребен капитал за да им позајмат на своите клиенти. Тие можат да генерираат капитал внатрешно, од нивниот профит и надворешно со собирање повеќе пари од акционерите. Укинувањето на нивните дивиденди генерира 60 милијарди евра, но резултирачкиот пад на цените на акциите многу влијаеше на можноста на сите заемодаватели да соберат нов капитал. Ова значи дека целокупниот пристап на банките до нов капитал е полош отколку пред интервенцијата на регулаторите.

Не сите загуби од 250 милијарди евра се должат на забраната за дивиденда, но тие се главниот поттик и штетата ќе биде долгорочна. Цените на акциите на банките нема лесно да закрепнат по укинувањето на забраната. Наместо тоа, инвеститорите ќе преземат повнимателни чекори за да ги земат предвид ризиците од ваквите регулаторни интервенции во иднина.

На долг рок, се чини дека целосната забрана ја поддржува најголемата загриженост на инвеститорите во врска со непропyстивоста и сложеноста на банките, а регулаторите или не сакаат или не можат да разликуваат силни и слаби доверители.

Мерката исто така ја поткопува вредноста на редовните стрес-тестови спроведени од регулаторите како средство за подготвување на банките за големи шокови. Во земји како Велика Британија, на пример, заштитните мерки обезбедени од структурата на „прстенестата ограда“ им овозможуваат на банките безбедно да пропаднат без да се потпираат на даночните обврзници или да создадат поширок системски ризик. Или така требаше да биде. Меѓутоа, кога претстои криза, овие мерки се чини дека не се доволно добри.

Забраната ги врати банките во нездрава врска родител-дете со регулаторите и ги откажа напорите за создавање позрел и кредибилен систем. Забраната за дивиденда не е успешна мерка. Таа го ограничува наместо да го зголемува пристапот до капитал за банките и долго време ќе тежи на угледот на финансиските институции.

Ова, исто така, покренува прашања во врска со регулаторниот капацитет на властите и нездраво ги нарушува нивните односи со банките. Официјалните лица веројатно несакајќи ја влошиле ситуацијата и сега треба да ја укинат нефункционалната мерка.

 

Забрането превземање на содржината без претходно одобрение од редакцијата на БанкоМетар.мк