Кина и Јапонија потпишаа трговски договор во Пекинг во вредност од 20 милијарди американски долари на 16 февруари 1978 година, што претставува почеток на големото кинеско економско отворање.
Длабоките економски реформи, прво во земјоделството и руралните области, а потоа и во индустријата, го искористија неискористениот потенцијал на Кина за самоиницијатива и претприемништво, а широко отворените граници со светот и донесоа на земјата не само огромни количини на капитал, туку и најбрза врска со модерна технологија.
Сè друго е легенда за кинеското економско чудо кое никогаш не престанува да го воодушевува светот.
Бруто производот расте со годишна стапка од седум до девет проценти, а девизните резерви почнаа да надминуваат 150 милијарди долари.
Само во последната деценија домашната потрошувачка се зголеми за пет пати, што ги наведе водечките светски трговски компании да отворат стоковни куќи во Пекинг, Шангај и други градови.
Економскиот просперитет доведе и до значителни општествени промени.
Иако официјалната статистика не објавува ваков тип на податоци, се проценува дека приватните компании создаваат помеѓу 30 и 50 проценти од националниот доход.
Домашните електронски компании, како што се Хаиер и Келон, ги истуркаа странските конкуренти од кинескиот пазар и сега освојуваат други пазари.
Домашните милијардери, кои започнаа мали бизниси на улиците во Пекинг, сега се редовни гости на меѓународните економски конференции, вклучувајќи го и познатиот економски форум во Давос.
Кинескиот економски бум, кој го смени животот на скоро милијарда и 300 милиони Кинези поединечно, ја направи земјата релевантен глобален фактор.